sen orada öylece oturursun sadece onu seversin, onun için bir şeyler düşünürsün, onun için bir şeyler hayal edersin ama o bunları görmeden seni mahveder seni hergün yeniden öldürür...
en sevdiklerimiz bizi üzüyorsa sevmeyelim o zaman onları? hem üzülmeyiz.
ailemizden çok sevdiğimiz gördüğümüz insanların bizi üzmesi çok koyar insan koymalı da zaten ailen gibi görmüştürsün onları. onlar gibi sahiplenmiş, onlar gibi benimsemiştirsin. ama onlar ailen gibi olamazlar asla. gerçek ailen seni üzmezken onlar seni üzmek için bir yanlışını arar arar arar ve bulur.
en kötü günümüzda patladığımız annemiz, babamız, kardeşlerimiz neden bizi hiç bırakmayıp yanımızda olur da ailemize benzettiğimiz insanlar bizim ağzımıza sıçar?
gerçek ailemiz hep yanımızdadır onlar asla vazgeçmez senden ne olursan ol. zorunluluktan mı? vazgeçmiyorlar acaba dersin hayır asla onlar sana bakmakla zorunlu değildir uzakta olsanda senden asla vazgeçmezler.
sanırım geçte olsa insanların yüzünü görmeye başlıyorum, görüyorumonların ne bok olduğunu. kimin beni gerçekten sevdiğini kimin benden nefret ettiğini görebiliyorum. ailemi kimsenin üzerine görmemem gerektiğini anlıyorum.
bir sen, bir ailem kimim var ki geriye?
Yine ben. Gerçekten içimdekilere, duygularıma, düşüncelerime tercüman olmuşsun. Aile bir tanedir, gerisi alışkanlık.
YanıtlaSil