kimsesiz sensizim senim

densiz.
geçmiş karşıma "sana kız mı yok onur!?" diyor.
geçmiş karşıma "unutmak için bırak onu içinden" diyor.
onlar bilmiyor seni.
bilmeyecekte.
içimden ne bırakabilirim seni.
ne de başka biri olacak senin yerinde.
kalacaksın kalbimde buna eminim.
unutmak istemeyeceğim seni.
her bedende her seste her nefeste seni hatırlayacağım.
yolda yürürken.
okuldayken.
karşıma çıkan herkeste senin bi özelliğin olacak eminim
yada ben bir özelliğin var sanacağım.
aslında öyle her insan  senin bi özelliğin var.
onları birleştirsek bir sen olur mu?
tabii ki hayır!
bu resmen şu olaya benziyor. bir kolyenin yada bir telefonun çakmasını imitasyonunu yapmak gibi. asla orjinali olmaz. hep bi patlak verir.
dışı öyle gözükür ama içi?
kimse senin yerini alamayacak buna adım gibi eminim.
kimse sen olamayacak.
kimse senin güldüğün gibi gülmeyecek bana.
kimse senin öptüğün gibi öpemeyecek beni.
kimse senin sarıldığın gibi içten sarılamayacak.
kimse senin dokunduğun gibi dokunmayacak.
kimse sen olmayacak sevgili.
ben bu aralar kimsesiz senim.
öyleyim işte.
bok gibiyim.
seninle aynı şeyleri düşünüyorum.
aynı şeyleri yapıyorum.
biliyorum bunları.
hatta benim yaptığım şeyleri sende yapıyorsun bundan adım gibi eminim.
bıraktığın izlerden farkına varabiliyorum.
of ulan anla işte
özlüyorum.
seviyorum.
bekliyorum.
biliyorum bunlar yetmeyecek elimden bunlar geliyor. bu sene.
beklemeliyim.
özlemeliyim
yine seni sevmeliyim.
inan bana seni çok seviyorum. hala yerin aynı bende. hiç gitmedin ki benden sen.
hep buradaydın
kalbimde.
ruhumda.
kalbime ve ömrüme yazılanım benim.
a gonca çiceğim.
a gül tanem.
a sevdiceğim.
çok özledim bi gelsen...

son kez git, son kez gel...

bugün dünyanın son günüymüş gibi yaşamak istiyorum.
mayalara inanarak.
her şey sonmuşcasına.
son kez ağlayayım.
son seni seviyorum diyeyim.
son kez özleyeyim.
son kez sarılayım.
işte her şey son kez olsun.
gülmelerim bile.
sonra seni içimden kopartıp atayım. çıkarayım işte.
serbest bırakayım. o zaman mutlu olursun eminim. o zaman gülersin.
işte her şey son kez olsun
gözlerine bir daha bakamayacağımı biliyim.
ellerini tutmayacağını.
seni son kez yaşayayım ve bırakayım.
git.
uzaklaş.
kaybol.
son kez git benden.
son kez de gel.
ama gitmelerinden sonra gelmelerin olsun.
son kez gel bana işte.
ne garip di mi? son kez olacak bir şey için "gelmeni" bile son  olarak bekliyorum. yani gidip gel. benim yanımda kalarak son olsun her şey.
çok saçma duygular içindeyim.
git diyorum ama son kezde gel. geldiğinde yanımda kalacaksın çünkü...
seni seviyorum hala.
eskilere
duyumlara
acılara inat.
ben sana aşığım sevgili.
dosdoğru sana aşığım...
seni seviyorum.
lütfen sende beni sever misin?
ipneliğin bi luzümu yok.

resmine baktım hüzün vardı.

oturdum. düşündüm. yazmak istedim. özledim de.
ilk önce açtım resmini.
seninle konuşurken izlediğim filmide açtım. "ıssız adam..." son sahnesi.
bir yandan onda söylenenleri dinledim bir yandan sana baktım.
gözümden yaşların süzülmesine engel olamadım. gerçi olmakta istemedim. bu gece bırakacaktım gözlerimden seni. çünkü dolmuştum kaç günden beri ağlamıyordum ve seni özlüyordum.
sana olan özlemimi dindirmem için ağlamam yada yazmam gerekiyordu. ben her ikisinde tercih ettim. özlemim büyüktü. her zamanki gibi değil. en büyüklerinden. buradan sizin eve yol derler ya onun kadardı işte.
ağladım.
yazdım.
ağladıkça yazdım.
onlar konuştukça ben ağladım.
üzüldüm.
yokluğunu düşündüm.
sensizken geçen sene ne yaptım diye bi geçmişe bakayım dedim.
sonuç ne oldu mu dersin?
yine sana yazıp ağlamışım.
görende hergün beni ağlıyor zannedecek hayır ağlamıyorum sevgilim. ağlarsam üzülürsün biliyorum.
seni hatırlatan ufak şeyler olunca ağlıyorum üzülüyorum.
hayat benimle alay ediyor sanki.
sesine benzeyen sesler çıkarıyor karşıma.
yüzüne benzeyen yüzler.
her insanda seni görüyorum zannediyorum. ulan ne saçma dimi.
resimlerine baktım sevgilim.
çok değişmişsin. büyümüşsün. ayrılık yaramış sana...
annenler nasıl bu arada? ne yapıyorlar?
severdim onu tombiş. sakın böyle dedim diye kızma. takma adıyla hitap etmedim. etmek istemedim ama biliyorum adını h... k.. severdim annenin annem gibiydi.
baban nasıl?
en son ayrıldığımızda yada ayrılmak üzere olduğumuzda ayağıyla ilgili bi sorunu vardı iyileşti mi?
arada hayal ediyorum senin ailenle benim  ailemin birleştiğini ne güzel oluyor sevgili. sanki bir puzzle iki kayıp parçası gibi oluyorlar onlar olmadan puzzle tamamlanmıyor. ikiside birbirini tamamlıyor.
ama  bir şeyi farkediyorum. Puzzle'ın en büyük eksik parçaları sen ve ben -biz- bu kadar büyük eksikler puzzle oynanmayacağına karar veriyor kafam. akıllı işte.
kalbim ha gayret biraz oyna diye tutturuyor.
oynamaya çalışıyorum oynanmıyor.
hep bir şeyler eksik kalıyor.
o eksikleri neyle tamamlayayım sevgili?
kafamın içindeki saçma beyin diyordu bırak ulan  puzzle oynama. gelince oynarsınız diyor işte.
ama aptal kalbim dinlemiyor işte. hala oynamaya çalışıyor. ben seni kalbimle sevmiştim çünkü... o yüzden olabilir sanırım.
bu aralar eksik bir puzzle gibi yarım yamalağım bombokum.
ufak şeylerde yıkılıyorum.
ufak şeylerde ağlayasım geliyor. ne yapayım işte duygusalım. sen beni böyle kabul etmiştin.
anılarla boğuşuyorum. seninle olanlarla. o anıların bir daha senle olmayacak olması beni üzüyor. kırıyor. o anları bir daha seninle yada başka biriyle yaşamayacak olmam üzüyor işte. gerçi başka biriyle senin anılarını yaşamak mı? kulağa bile saçma geliyor sevgili bırak kalbim buna izin versin bırak beynim bunu onaylasın...
anılar işte geçmişte kalan saçma ama bi o kadarda güzel şeyler. hep geçmişte kalmak zorunda mı? hiç geleceğimizde olan bi anı olacak mı? mesela 6 haziranda bir daha sana seni seviyorum diyebilecek miyim? 23 ekimde bir daha seninle karşılaşacak mıyım? geçmişte olan bişi sonuç olarak ama seninle bir daha gelecekte anımız olacak mı?

özlüyorum işte saçmalarcasına. özlüyorum işte özlercesine...
seviyorum. bekliyorum. özlüyorum. eylemlerle yüklü bi hayat yaşat oldum ey yar...
bi sen eksiksin.
bi ben fazla...
gelsen.
dizime yatsan.
dizine yatsam.
büyüsem işte.
bu sefer mutlu sonla bitse...

özlemlerim

sevgilerim

beklemelerim

hep

sen...

yarali yararli....

Sormuyor hatırımı ,çalmıyor hiç kapımı
Hanidir bekliyorum bi haber yok
Kalbimde gizli yara, kalmadı aklım
Güç bela kendimi dışarı attım

istanbul soğuktu

bugün hüzün
bugün ayrılık
bugün saçma
bugün ağlamaklı.
bugün karşında ilk defa hüngür hüngür ağladığım gün.
bugün karşında ilk defa ağlayarak "seni seviyorum" dediğim gün.
bugün ilk sana karşı olan ilk çaresizliğim.
bugün 14 Aralık 2012...
14 aralık 2012...

istanbul soğuktu. buz gibi denecek şekilde soğuk rüzgarlar esiyordu.Ayrıydık o yüzden mi? seninle uzun süreden beri ilk defa buluşacaktık ayrıydık. bitmiştik. belki bir umut olur diye bugün ne olur buluşalım demiştim. sağolasın vefakar sevgilim okuldan kaçtığın ve yanıma geldiğin için. her zaman buluştuğumuz yere gittik. soğuktun işte esen rüzgarlar gibi. ön yargılarını çantana koyup gelmiştin. konuşmaya başladık işte.
ayrılmayalım pişmanım seni seviyorum cümleleri havalarda uçuştu. sende kalkanını çekmiş bir şekilde gelmiştin işte. hiç biri sana işlemedi. yaralanmadın aşktan.
ağlamaya başladım. istemsizce elimden gelmiyordu ağlıyordum neden onuda bilmiyordum sadece ağlamak geliyordu. yalvarıyordum. bitmesin ben seni sonum olarak gördüm. bitmesin bitmesin. kelimeleri dilimden tek tek düşüyordu.
içimden susma ulan kadın susma diyordum susma lan konuş konuş. diyordum ama sen duymuyordun.
önyargılarını alıp geldiğin için hiçbir şey yapamadın. ayrıldık bittik olmuyor işte gibi kelimelerde senin dilinden tek tek düşüyordu....
o gün bir şeyi farkettim. insan sevince çaresiz oluyor kırınca çaresiz oluyor. o gün seni çaresizce sevdiğimi anladım....
sarılmak istedim o an. bilemedin.
öpmek istedik alnından bilemedin.
ama ben seni çok sevdim...
eve geldim başım ağrıyordu. ağlamaktan. gözlerim şişmişti. direk uyudum. senden mesaj bekledim. bitmesin bu hikaye diye. ama gelmedi. ben attım. hatırlarsın sevgili....
seni çaresizce sevdim. elimden bir şey gelmedi işte şimdiki gibi. sözler verdim tutamadım. sözler verdim tutamadım. sözler verdim tutamadım. sen gitmek zorunda kaldın. ben seni yine çok sevdim.
çaresizce seviyorum seni.
bekliyorum.
özlüyorum.
anıyorum seni her anımda.
nefesim gibisin her anımda saklıyorum seni.
her zaman yanımda taşıyorum.
özlüyorum seni be kadın özlüyorum...
bugün 14 aralık 2010...

bir seni bıraktın bana

her şeyimi alıp gittin.
her şeyimi.
adımı
benliğimi
gururumu
sevgimi
bedenimi
ruhumu
her şeyimi kısacası
her şeyimi aldın da yar
neden bi seni bıraktın?
senle iyi geçinmem için mi?
eskiden ettiğimiz kavgalaları yeniden tekrarlamak için mi?
yada
kavga etmemek için mi?
bana bıraktığın.
benden alamadığın senle yaşamaya çalışıyorum son günlerde
yazasım gelmiyor
bekleyesim geliyor.
sarılasım.
koklayasım
ağlayasım.
bissürü fiil yapasım geliyor işte.
unutmam fiilini köküne kadar gerçekleştirdiğim bu günlerde
neden benden seni almadan gittin sevgili?
neden....

duyamamak.

sesini duymayı çok özledim.
neden konuşmadın?
neden sustun?
neden benim demedin?
ben diyemedim.
korktum.
çekindim
sadece kimsiniz diyebildim.
aslında orada ki "-siniz" eki aramızda siz ve biz olduğunu belirtmiyor sevgili.
aslında o sendeki beni , bendeki senin toplamını belirtiyor.
sahi
arayan sendin di mi?

annemden hatıra...

senden nedense vazgeçilemiyor.
her başlangıç sen oluyorsun.
yeni birgün
yeni bir hafta
yeni bir ay
yeni bir yıl.
her şey senle başlar oldu.
senli özlemlerimin vermiş olduğu saçma bir durum olsa gerek.
ama saçma demeyelim. hoş bence.
senle hiç aynı sabaha uyanamadık ya
olsun.
her şey senle başlıyor senden sonra.
gerçi sen varken de öyleydi hatırlarım.
"günaydın sevgili"
"günaydın hayatım"...
şimdi kimse bana bunları söylemiyor hatta sen gittiğinden beri günaydın kelimesini bile
duymaz oldum. bi kaç arkadaşa arada yazıyor. işte öyle.
biliyorum inanmayacaksın ama imzam bile senle başlıyor.
imzamda bile sen varsın sevgili.
çok saçma biliyorum ama öyle işte.
sen her şeyimde varsın.
anımda
dünümde
yarınımda.
bazen seni doğum lekesine benzetiyorum.
hep benimle kalacaksın. 
hep benimle olacaksın.
hep ben olacaksın.
evet evet sen benim doğum lekemsin.
bırakamadığım.
vazgeçemediğim.
annemden hatıra...
hep kollayacağım seni.
kimsenin kırmasına
kimsenin yerini almasına izin vermeyeceğim.
yanımda elbet birileri olacak.
güleceğim de
ağlayacağım da
elbet
ama sen hep tek olacaksın.
annemin hatırası.
gün sonunda hep seninle baş başa kalacağız
kimse bilmeyecek seni.
saklayacağım onlardan
utancımdan değil ha sakın ha!
bilmesinler.
görmesinler
annem, sen ve ben arasında ufak bir sır olarak kal bende
yitiremediğim lekem.
vazgeçilmezim.
hatıram...
dünüm
yarınım.

sen benimsin. ben ise kimin? 

tarifi yok.

özledim seni.
özledim işte basit gibi gelebilir
saçma gelir
hatta
ne bileyimişte özledim.
benzetmeler yapmaksızın.
doğalca
içten.
özledim.
seni ben çok özledim be gülüm. çok
neredesin şimdi?
ne yapıyorsun? anıyor musun beni besmele gibi sofraya her oturuşunda? ben anıyorum, mercimek çorbasını her yudumladığımda. biliyorum sende severdin.
bu aralar fazla alıngan fazla kırılganım.
sesini özledim.
kokunu da
kısacası senle olan ve seninle ilgili olan her şeyi özledim.
özledim
benzetmesin tarifi olmaksızın özledim.
kelimelerin yetmeyeceği
cümlelerin kurulamayacağı kadar çok özledim.
baktığım her insanda seni görüyormuş gibi özledim.
herkes sen oldun benim için.
sen oldun dediysem basitleştirme anlamında değil sakın ha yanlış anlama.
kırılırım. zaten anlamazsında biliyorum. hatta bu aptal yine benzetme yaptı yine eline yüzüne bulaştırdı ddersin eminim.
eğer bu satırları okuyorsan biliyorum yüzünde hafif bi gülümseme olacak. pişkince biraz. gülümseme de değil aslında sırıtma olabilir.
heh işte
o dünyalara bedel.
sen gül.
sen üzülme.
sen acı çekme.
sen ağlama.
kıyamam.

sen hep ol sevgili hep ol...

hiç kaybolma...

Ayrılıgın hediyesi...

Şimdi saat sensizliğin ertesi
Yıldız doğmuş gökyüzü ay aydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Birben kaldım tenhasında...
Gecenin avutulmamıs ben.

Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettim
Ki bu yaşlar utangaç boynunun
kolyesi olsun
Buda benim sana
ayrılırken hediyem olsun.