denedim denedim, yok olmayı denedim.

yazdıkça daha çok yazasım geliyor, sustukça daha çok susasım, kaçtıkça kaçasım. senden. ben bu aralar hiç iyi değilim, güçlü değilim, yorgunum bu hayattan şuanda gelse azrail bir gram itiraz etmem o derece ümit kalmamış. 

bazı şeyleri bitirmek, yeni bir yola girişmek için güç arıyorum bulamıyorum. bulamadıkça aptal insanların istediği gibi yaşamaya devam ediyorum. günler geçiyor, haftalar geçiyor, aylar geçiyor her şey herkes değişiyor ama bir ben değişemiyorum. sana karşı, ona karşı. 

mutlu bir anım yok diye buralara geliyorum zannetme buralar iyi bir yer eski bir tanıdık, eskiye yolculuk. güçlü olduğum zaman ki beni hatırlatıyor bana. şimdiyi unuttuğum en iyi yer burası. 

neyse ben yazdıkça daha boktan oluyorum, ben kaçayım.

hiç iyi değilim

ama hiç iyi

ne olur bir sabah.

ne güzel demiş Onur Akın - Ne Olur Bir Sabah...

hiç olmadığım kadar iyi gözüküp hiç olmadığım kadar kötüyüm. üzgünüm, hüzünlüyüm. yaşadığım hayat mı? derecesine sorgular oldum. bazen öyle saçma şeyler düşünüyor oluyorum ki gözümü kapattığım da bir boşlukta olduğumu hissediyorum. bomboşlukta...

yaşıyoruz, yaşamış olmuşcasına. yaşım kaç olursa olsun sana yazarken ellerim, bırakıveriyor damlaları gözlerim... 

zaten buraya ne zaman mutlu bir şey yazdığım gördün ki? yıllar geçse de tutunamayan aciz güçsüz bir insan olarak kaldım işte. herkes yoluna gitti, ben yol olarak kaldım. herkes sevildi, ben.!? 

özlemek

seni

sensizliği

özlemek

bir kaçış noktası mısın?

eski bir şiir gibisin aklıma bi yerden geliyorsun, geldiğin zaman çıkmıyorsun günlerce aylarca seni söylüyorum. sonra birden unutuyorum. sonra yine bir gün yine geliyor.geçmeyen bir ağrı gibisin, geçmeyen bir yara. öldürmüyor, süründürüyor. 

seni tanıyalı, seni bileli yıllar geçti, sensizlik senliliği önüne geçti, bu yara neden halen kanıyor? neden atamıyorum aklımdan, kalbimden. ilk aşk mısın sen? ilk olduğun için mi? ya da bir şımarıklık mı? ya da bir kaçış noktası mı? sen nesin? 

ben tükendim, bendeki sen tükenmedi. seni çok sevmiştim ondandır senden kalan yalnızlığı sevmem. neden geçmiyor yüreğimdeki bu yaralar. günler öylesine geçiyor ki rutine oturmuş bi şekilde rutin dışına çıkmak için seni getiriyorum aklıma. darma duman oluyor o rutinler, göz yaşı durmuyor dökülüyor teker teker. unutulmuyor işte..

geldim

sana

kaçtım

senden

sahi sen neydin?

rüya.
rüyalar...

seni bana hatırlatan tek şey herhalde, sana artık özlem duyuyor muyum? yoksa seni uzakta bi yerlere bir daha çıkmamak üzere gömdüm mü?  yok yok uzak bi yere gömmüş olamam. elim kalem tuttuğunda sana yazmak istiyorum, yazacağım ilk kelime "elif" oluyor.  ardından gelen kelimeler kifayetsiz. yıllar geçse de yazarken yine ağlıyorum. yine seni hatırlıyorum.

bugün rüyamda seni gördüm, uzun süreden beri yaşadığım en keyifli rüya diyebilirim. belki nedeni seni son gördüğüm, son bıraktığım duraktan geçtiğim için olabilir. içimden en son onunla geldim ben buraya dedim, en son onu bırakmıştım burada. bensizliğe, onsuzluğa.

şimdi kim bilir neredesin, kim bilir kimlerlesin. mutlusundur inşallah. umarım aklının ucundan bile geçmem, beddua değil inan aklının ucundan geçecek bir insan olmam. kalbinin en ücra köşesinde kalmanı yeğlerim. nedense bu hesaba girince senden kalan müzikleri dinliyorum. sana bu yazıları yazarken dinlediğim müzikleri.

hayat geçip gidiyor, yaşıyoruz bi şekilde sevdiklerimizle, sevmediklerimizle. her geçen gün bir nefes borcumuzu daha ödemiş oluyoruz, ne zaman borcumuz biterse... acaba borcum bitmeden bir gün elini tutmak nasip olur mu? tutsak eskisi gibi olur mu? eski neydi? sen neydin?

özlemek

rüya

nefes

bi' dinle

buralar ne çok değişmiş.

yılar olmuş görmeyeli, yazmayalı, konuşmayalı... 
eski bir dostu görmüş gibi mi olmalıyım şimdi? nasıl bir şey olmalı? içimde sana dair bir şey kalmış mıdır? kaldıysa bile onu gün yüzüne çıkartır mıyım? 

sahi oralarda havalar nasıl? iyi misin? yaşıyor musun? annen, ailen, abin sana ait her kim varsa iyilerdir umarım. 

o değil de bu yazdığım "sensizlik günlüğüm" adında bir kitap çıkmış ne tesadüf. ileri görüşlüyüm demek ki. 

beni hiç sorma, çok şey değişti anlatamayacak kadar, anlamayacak kadar...

yaşıyorum üç noktadan ibaret, bi devamı olurcasına, belki.

sahi

ne de değişmiş

buralar

özlemesem gelir miydin?

bir yıl daha bitti sensiz. söyle kaç yıl oldu bu acıyı içimden atamayalı? saydın mı hiç? senden sonra sen gibi kimseye bakamayalı kaç yıl oldu söylesene. bu acıyla hiç yüzleştin mi? başını yastığa koyup gözünü kapattığında ben geldim mi aklına? hiç hıçkıra hıçkıra ağladın mı? hiç güçsüz kalıp hayatına son vermeyi denedin mi?

ben yaptım.

özledim be seni. aptal bakışını, bir daha geri gelmeyecek kokunu, bir daha göremeyeceğim yüzünü. ben bu aralar ve sensizken hiç iyi değildim. neden böyle oldum ben? neden bu kadar güçsüzüm...
babaannem vefat etti, ilk defa babamı ağlarken gördüm. bir insanı üzen tek şey sevgili ayrılığı değilmiş. babasını ağlarken görmek ve sevdiği insanı bir daha göremeyecek olmak. üzgünüm, 1 ay oldu ve o artık hiç gelmeyecek. sen gibi.

gidenler bi daha gelmemek üzere gittiğinde onları öldü mü saymalı? ölmek ile gitmek aynı değil mi? hiçbir zaman gelmeyeceksin işte, orada bi yerdesin ama bende sana gelemeyeceğim. ölüm böyle mi? en azından yanına gelebiliyorum, onu göremesem yanına gidebiliyorum...

hayatın en zor yılı bu olsa gerek. gitsin bitsin istiyorum. bu hayatın tek iyi yanı artık bir canlıya can veren olacağım. ares artık benim yanımda olacak...

ben kime baksam sen
sen kime baksan ben...

özlemesem

gelir miydin?

iyi miyiz? değil miyiz?

nasılsın oralarda? iyi misin? özledin mi? hatırladın mı? unuttun mu?

yazmıyorum... yazmak istiyorum ama yazamıyorum. yazmaktan korkuyorum belki de. bu aralar ben hiç iyi değilim. bi kere ölümün kıyısından döndüm, kendi isteğimle bile isteye. ne gariptir ki ölemedim. oysa ki istemiştim ölmeyi.

unutmak istiyorum, herkesi her şeyi.

hayatıma minik bir misafir dahil oldu, o bi köpüş. onunla yeniden bağlanmaya çalışıyorum hayata ya da hayata tutulmaya. kimse yok etrafımda, etrafımda çok ama yok gibi. bu aralar iyi değilim işte anla, bombok. çıksan gelsen desen ki ulan gel evlenelim bi' an düşünmem bi' an. özlerim, yazamam. yazarım bırakamam. yok olurum gelemem. sesini özlemek boktan bir şey bilmelisin.

sadece özledim

sesini, kokunu, gözlerini

yoksum, yoksun, yokuz.

yoksun, yokum, yokuz di mi? neden yokuz?
çok sevmedik mi?
fotoğraflarına bakamıyorum artık, eskisi gibi.
baktıkça daha bir derin oluyor sızısı.
daha bi hüzün.

öyle sevseydik, kalsaydık öyle.
bazen o kadar çok büyüyorsun ki içimden taşıyorsun.
olur olmadık bir şekilde dökülüyorsun gözlerimden ansızın. sızım.
bir yaşım daha sensiz geçiyor.
varsın ömrüm sensiz geçsin.

çok

özledim

çay içer misin?

bir sabah gözlerimi açtığımda gördüğüm yüz sen ol istiyorum.
bir akşam gözümü kapattığımda yanımda sen ol istiyorum.

çok şey mi?
sahi gerçekten bu kadar çok mu zor?

seninle olmayacağımızı bile bile yazıyorum, bile bile istiyorum. lanet olsun diyemiyorum ama demek geçiyor içimden. neyse.

bir sabah karşımda çay içer misin?

bana bakmayan sen.

bana yazmayan ellerin kime yazıyor
bana bakmayan gözlerin kime bakıyor
ben hariç herkese gülüyorsun.
ben kime güleyim?