Garip Hayat...

Hayat garip hatta çok garip... Belki seçimlerimizden dolayı bu oluyordur. Belkide kaderimiz böyledir. Bilmiyorum işte benimki bana göre çok garip. En sevdiğim insanı kaybettim. Kendi ellerimle onu kaybettim. Bir umut geri kazanmak istedim belki geri döner belki geri dönüp yine birlikte oluruz diye. Ama ne gariptirki geri kazanmaya çalışırken bile onu mahvetmişim haberim yok. Onun tüm hayatını mahvetmişim ellerimle bilmeden. Şimdi nasıl sevgi bu diyeceksiniz ? Sevgimi lan seninki ! diyeceksiniz haklısınızda....


Gariptirki onu ne kadar çok seversem onun hayatı mahvoluyor. Ne kadar çok bağlanırsam.Ne kadar  çok ona ihtiyacım varken onun hayatı mahvoluyor... Şimdi sevmelimiyim onu ? Sevmeye devam mı etmeliyim ? Gerçi sevme lan ! deseniz bile ben onu seveceğim çünkü ben ondan başkasını sevemem sevmem bunu ona yapmam yapamam.

O belkide benden nefret ediyor. Belkide nereden tanıdım seni diyor. Belkide keşke tanımadaysım seni çıkmasaydın o akşam karşıma diyordur. Kim bilir... E yani desede haklı  çünkü benim tarafından mahvedilmiş bir hayatı var.

İstemezdim böyle olmasını keşke olmasaydı dersiniz. Keşke gibi lanet bir kelimeyi yine kullanırsınız. Ne çare elinizden birşey gelmez. Yapacak hiçbirşeyiniz olmaz.  Onun yanında olmak istersiniz ama olamazsınız. Sesini duymak istersiniz duyamazsınız. Ellerini tutmak istersiniz yapamazsınız. Yapamazsınız bunu çünkü yapacak ne cesaretiniz vardır, ne yüzünüz....

Artık sizin hayatınızda mahvolmuştur. Gerçi  kendi hayatınızı düşünemezsiniz bu konumda onunki daha önemlidir. O sizi birakıp gitsede onunki daha bir değerlidir. Her insanda bu olur sanırım. Yani olmasa bile bende oluyor.

Elimden birşey gelmiyor. İlk defa bu kadar caresizim. Bu kadar yalnızım bu kadar acizim... Yalvarırsınız Allaha " Tekrar hayatı düzene girsin tekrar eskisi gibi olsun dersiniz" Hani eskiden onun için ettiğiniz dua var ya "Allahım onu tekrar bana bağışla yeniden birlikte olalım" dediğiniz dua var ya o artık çıkamaz ağzınızdan çünkü Allaha karşıda yüzünüz , duanız yerdedir. Yani bu durumda kimse yanınızda değildir.. Kendi kendinize savaşmaya başlarsınız. Kim bilir bu savaş birgün zaferle biter ya da  bir inthar ile..

Karmakarışıklarda olursunuz işte. Ona karşı kendinize karşı suçluluk duygusunda olursunuz zaten olmalısınızda çünkü siz 2 hayatı mahvettiniz hem kendinizi hem onu... Bu durumda kendi hayatınızı pek düşünemezsiniz dediğim gibi onun hayatı daha önemlidir...   İçinizde fırtınalar kopar onu görmeye gitmek istersiniz gidemezsiniz kafanız gitmek ister ayaklarınız gitmez. Bu durumda beyin ve vücut ayrı çalışır. Hangisini dinlemeli ? Beyin mi ? Vücut mu ?

Eğer giderseniz karşısına çıkarsanız hayatını birkez daha mahvedeceksinizdir. Bunu göz önüne alamazsınız birkez daha onu mahvetmek istemezsiniz. O yüzden uzaktan seversiniz. Uzaktan işte... Bazen evinin yakınına gidip bir köşede ağlarsınız dakikalarca bazende eski anıların olduğu yerlere gidersiniz..

Belki birgün karşısına çıkıp tüm herşeyi affettirmek istersiniz. Bunun  içinde zaman gereklidir. İnsanoğlu için en beklenmeyecek şey zaman. Bekleyemezsiniz çünkü aceleci olursunuz.  Sizce Allah o günü zamanı bize nasip edecek mi ?  Herşeye rağmen onun karşısına çıkıp mahvettiğiniz hayatı affetirebilecek misiniz ? Bence bu çok zor ama yapılmayacak şey değil...

Size tek tavsiyem olabilir bu hayatta en çok sevdiklerimize zarar veririz... Lütfen bunu unutmayın...