aslında onlar bilmiyor...

onlar bilmiyor
kırılacağımı, üzüleceğimi, benimde bir kalbimin olduğunu.
hiç durmadan, darmadağın ediyorlar.
ansızın hiç bir şey yokken
yerden yere vuruyorlar insanı.
üzülmek istiyorsun.
ağlamak istiyorsun.
çekip gitmek istiyorsun
buralardan.
olmuyor.
onlar bilmiyor.
onlar mı?
rüyalar sevgili rüyalar...
kırıp duruyorlar işte.
ansızın hiç beklenmedik bi anda kurduğum bu ufak dünyadan seni alıp kaçıyorlar,
dokunmama,
sarılmama,
seni seviyorum dememe
izin vermeden alıyorlar sevgili.
yıkıyorlar işte...
bu bedbaht rüyalar alıyor seni benden...

tam sana kavuşacakken
tam sana sarılacakken
tam sana seni seviyorum lan diyecekken
uyandırılıyorum hep.
cümlelerimde, eylemlerimde biz gibi hep yarım kalıyor.
tamamlayamıyorum. bitiremiyorum. noktalayamıyorum.
uyandıranlara hep kızıyorum.
o günüm mutlaka senli geçiyor.
anılar
yaşanmışlıklar
peşimi asla bırakmıyor.
seni ne kadar özlediğimi
söylüyorum tüm gün boyunca.
şahidim yok.
inanmazsın şimdi.
kulakların da çınlamaz bilirim.
çınlasa burada olurdun.
tek şahidim yaradan ve bu aciz bedenim.
önce dilim, sonra kalbim...
aslında duymamanın nedeni içten söylemeyişim olabilir mi?
oysaki tüm kalbimden, kalbimin ta en dibinden söylüyorum sevgili.
dip dediysem hemen alınma!
küsmede
kıyamam.

onlar bilmiyor sevgili...
seni sevdiğimi,
seni nasıl özlediğimi,
senin için neler yapabileceğimi,
sensiz nasıl olduğumu
onlar bilmiyor sevgili...

bir tek sen biliyorsun.

kalbin...

gözlerin...

sözlerin...