bana kimse "o hiç öyle olmuyor çocuk" dememişti ki...

ayrıldığın zaman her şeyden kurtulacağını düşünür ya insan o hiç öyle olmuyor. Her şey tekrardan başa sarıyor, tüm hatıralar tüm umutlar tüm sevgilier tüm anılar... kısacası onun yokluğunda bile her şeyi baştan yaşamaya başlıyorsun. ayrılmayı sen istesen bile bunu yapabiliyorsun. insanın elinde olmadan geçmişi yaşaması gibi. önce ufak ufak hatırlamaya başlıyorsun anıları, sonra en olmadık yerde aklına geliyor... bir bakmışsın hatıralar sen olmuş... kimi zaman ağlamaklı oluyorsun, kimi zaman onsuzluğun demini yeniden yaşarcasına yaşıyorsun... her şeyden kurtulacağını düşünürsün ya o hiç öyle olmuyor...

bittiğinde tüm acıların zamanla dineceğini düşünür ya insan o hiç öyle olmuyor. aksine o acılar gün be gün büyümeye devam ediyor. yavaş yavaş milim milim büyümeye devam ediyor. onun varlığında çekmiş olduğun acıları aratabiliyor bazen ki zaten hep aratıyor... kimi zaman bu acılar hatırayla büyüyor kimi zaman bir kalem kimi zaman bir puzzle kimi zaman sokakta ona benzettiğin bir yüz ile... git gide büyümeye başlayan bu acıyı nasıl durdurabilirim diye düşünüyorsun arada ama nafile. çünkü o başlamıştır bir virüs gibi içine işlemiştin zamanla seni ele geçirebilecek cinsten... zamanla sende bilirsin bunun geçmeyeceğini işte o zaman tüm bedenin o acı olmuştur. tüm bedenine işlemiştir o... ve artık hiçbir zaman peşini bırakmayacaktır. Onunla yaşamaya alışmalısın belki de... Solunda kalan acı misali...

Oysaki bana

kusura bakma ama o hiç öyle olmuyor çocuk....

demediler...